Uchodziła za najpiękniejszą w rodzinie. Srebrzysta blondynka, lekko falujący jedwabisty włos do ziemi, ufne czarne spojrzenie wielkich oczu. Mały nosek. Absolutna piękność. Budziła podziw wszystkich.
Nikt nie mógł się z nią równać. Do tego ta jej pewność siebie a zarazem delikatność. Wzruszała nas. Swoją wolność demonstrowała na każdym kroku. Biegając po całym ogrodzie, nie zwracała uwagi na okazywany podziw sąsiadów zainteresowanych bliższą znajomością. Aż przyszedł taki dzień. Za ogrodzeniem pojawił się on.
Tkwił nieruchomo i patrzył. Jakiś nieśmiały? Czyżby niemowa? Zobaczyła go. Zapatrzeni w siebie w milczeniu trwali po obu stronach płotu. Mijały minuty.
Wyglądali jak domino. Ona perłowa blond on czarny jak noc. Nie poznawałam jej. Czym ją ten obwieś zafascynował?. Brzydactwo, czarne, chude, sama kość. No, na taki mezalians nie pozwolę. Zaczęłam się obawiać tej wzajemnej fascynacji. Za młoda na amory. Nie zna życia. Skrzywdzi ją. Niech się poznają bliżej zawyrokował mąż. Poszaleją w ogrodzie, nie będzie się nudzić. To kolega i do tego sąsiad z dalsza. Jakoś nie mogliśmy ustalić skąd się wziął. Nic jej nie grozi. Kontroluj tą znajomość.
Męża zafascynował. Przymilny, cichy, dobrze ułożony. Zaprosił go do ogrodu. Wpatrzony w srebrną zwiewność włóczył się za nią krok w krok. Wyfrakowany jak lokaj czujny na każdy jej gest. Trzymała go na dystans nie pozwalając na umizgi. Ale miała coraz bardziej maślane oczy.
